Laatste dagen in AWS hospital!
Blijf op de hoogte en volg Lore
06 Maart 2015 | Indonesië, Samarinda
Zaterdagavond na het congres ben ik met Louise naar Scoop geweest. Dat is een Japans bubbelthee café waar ze ook sushi serveren. Heel lekkere sushi zelfs! Het was heel gezellig, we hebben zo op ons avontuur ook weer een grote supermarkt ontdekt waar ze zelf NUTELLA verkopen! Gewoon echte nutella! Ik was helemaal euforisch. Toch kwam ik weer snel terug met mijn hoofd uit de wolken want er is hier natuurlijk nergens goed brood om het op te smeren. Ook kostte het 100000 rupiah, dat is maar liefst 7euro! En de pot was nog niet eens 1 kg... Zondagochtend was een heuse marteling, want om 6u gingen Louise en ik samen met Lulu, het fruitvrouwtje, naar de traditionele groente markt 'pasar segiri'. De mensen staan hier om 5u op dus 's ochtends vroeg was de markt het levendigst. Met heel veel moeite ben ik uit bed geraakt. De markt was erg gezellig, en gedeeltelijk overdekt. Bijna alle standjes verkochten wel hetzelfde: groenten en veel chilipepers, waardoor Louise en ik ons afvroegen hoe ze allemaal geld binnenkregen, zeker de groente standen die wat dieper in de markt lagen. Ook waren er kippen te koop, helemaal ontpluimd maar wel nog intact, met kop en poten. De grootste shock kwam toch wel bij het vis gedeelte, waar de nog LEVENDE vissen in veeeel te kleine waterbakken zaten. Wanneer mensen graag vis willen, worden ze nog levend uit de bak gehaald en op de weegschaal gelegd. Je zag de vissen gewoon spartelen door gebrek aan water. Vervolgens als de klant besloten had de vis te kopen, werden ze gewoon met een stok geslagen tot ze niet meer bewogen. Erg apart. Bovendien stonk het ook verschrikkelijk.
In de namiddag ben ik met Hannah en Ben, het Australische koppel, naar Pampang geweest. Dat is een dorpje op een uur rijden van Samarinda waar iedere zondag om 14u de traditionele Dayak strijders dans wordt opgevoerd. De dayaks zijn de traditionele inwoners van Borneo. Voor de show begon werden we gevraagd onze naam en het land van herkomst in het gastenboek te schrijven. Bij de introductie voor het dansen begon werden we dan afgeroepen en moesten we rechtstaan. Het dansen zelf was erg mooi, en ook de outfits waren prachtig om te zien. Er waren ook verschillende leeftijdsgroepen, en jongens en meisjes hadden ook verschillende groepen. Dit heeft te maken met de hiërarchie binnen de Dayak stam. Vooral de allerkleinsten waren heel schattig, omdat ze voornamelijk alleen naar de iets oudere kinderen stonden te staren die wel aan het dansen waren. Voor ons zat een Frans koppel, de man was 75 jaar en de vrouw 72 jaar, die net een 15 daagse rivier tocht op de Mahakam rivier hadden gemaakt. Het was fijn nog eens andere blanken te zien, en de franse taal deed me toch ook aan Europa denken :D. Ik kwam wel tot de vaststelling dat mijn frans echt heeeeeeel erg was weggezakt. Ik kon hun prima verstaan, maar na een maand voornamelijk engels gesproken te hebben afwisselend met paar woorden Bahasa (Indonesisch), moest ik diep graven voor de franse vocabulaire.
Maandag begon mijn week op de kinderafdeling. Een erg productieve week! Ik ben iedere dag wel tot 13u bezig geweest, en alles leek ook beter georganiseerd daar! Maandag heb ik longpatienten gezien met tuberculose en longontstekingen. De longarts was al rond de 60, en wanneer ze 's ochtends binnenkwam gingen de studenten haar altijd meteen begroeten met een buiging waarop ze hun voorhoofd op haar hand legden. Ik heb eigenlijk niet gevraagd waarom ze dat deden, want bij de andere dokters deden ze dat niet. Deze dokter was ook erg gebrand om mij indonesisch te leren, en iedere keer als ze iets zei deed ze dat eerst in indonesisch. Ik moest het dan vervolgens (proberen) te vertalen naar engels, waarna ze vaak wel een engelse uitleg gaf. Moeilijk! Na het patiëntenbezoek gingen we naar het teaching center waar 2 studenten een presentatie gaven. Deze was natuurlijk volledig in Indonesisch voorbereid. Maar door mijn aanwezigheid moesten ze het in het engels doen van de dokter. Ocharm! Ik voelde me zo schuldig, de meeste hun engels is al zo beperkt en dan moesten ze onvoorbereid hun presentatie naar het engels converteren. Toch was het heel fijn, zo kon ik ook volgen en heb ik echt wat bijgeleerd! Dit is echt de eerste week dat ik zo betrokken word bij het leerproces van de studenten hier. De voorbije 2 weken kreeg ik voornamelijk privé les, ook handig natuurlijk, maar dit was toch wel fijner.
Dinsdag liep ik mee met een andere dokter, die gespecialiseerd was in ondervoeding in kinderen. Helaas was er maar 1 patiënt met ondervoeding, en die was al gedeeltelijk hersteld. Maar na het patiëntenbezoek heeft ze ons een lezing gegeven over ondervoeding. Opvallend aan deze dokter was toch wel haar kleding. Ze kwam namelijk met torenhoge hakken en een jurk tot op haar knieën werken. Ook had ze speciale lenzen in die haar pupillen vergrootte. Vergeleken met de sober gekleedde moslimvrouwen hier toch een hele verandering. Later bleek dat ze uit Manado kwam (Noord-Sulawesi) en niet uit het conservatieve Borneo. Dat verklaarde veel. Ze was heel aardig hoor! Dinsdag was Louise ook jarig, ze werd 31. Na mijn werkdag in het ziekenhuis ben ik naar de supermarkt gegaan om taart en kaarsjes te halen, en vervolgens was ik uitgenodigd om mee te komen lunchen op haar universiteit met haar collega's. Mijn chocoladetaart was niks vergeleken met de kleurrijke, oranje/roze, 'happy birthday Loise' (ja, na 3 maanden schreven ze nog haar naam fout :D) taart die haar collega's hadden laten maken. Maar ik had kaarsjes! Na de lunch zijn we naar de karaoke gegaan. Aziaten zijn gek op karaoke, en ze zijn er ook best fanatiek in! Ben en Hannah zijn ook meegekomen. Het was wel heel grappig om een keer te doen, maar toch werd ik weer geconfronteerd met mijn niet zo charmante zangstem. Ach, deze mensen zie ik toch niet zo snel meer terug :D. Woensdag en donderdag liep ik mee met de infectieziekten dokter en heb ik (na 5 weken) ook de kantine van het ziekenhuis ontdekt toen ik daar samen met de co-assistenten ben gaan eten. Helemaal achterin verscholen achter het laatste gebouw, en heel erg mini. Het eten was wel lekker. Donderdagochtend is Louise naar Bali vertrokken tot 16 maart, waar ze de andere Australische vrijwilligers in Ubud gaat bezoeken. Toen waren we nog met 3 (ik en de australiërs). Vandaag moest ik een presentatie geven, ik mocht zelf het onderwerp kiezen. Ik had geen zin om een saaie presentatie te geven over dingen die ze eigenlijk beter kennen als mij, zoals het ziektemechanisme achter tuberculose. Dus had ik gekozen voor de epidemiologie van tuberculose, de millennium development goals en de moeilijke aspecten van de diagnose van TB in kinderen. Tijdens mijn presentatie vandaag is de dokter wel even weggelopen want ze had een presentatie, waardoor we even 30 minuten moesten wachten. Na de pauze struikelde ik een beetje over mijn engels, dus zelf was ik niet zo tevreden. Toch was de dokter en de studenten erg enthousiast achteraf. Ook omdat hun engels 10x slechter is als dat van mij :p. Maar ik was wel blij dat ze mijn onderwerp interessant vinden. Vooral ook de vergelijking van Indonesië en Nederland. Als beloning ben ik na de presentatie naar de pedicure gegaan, voor maar 5 euro :D. Morgen weet ik nog niet wat ik ga doen. Zondag ga ik samen met de Australiërs naar Tengarrong, een dorp op een uur rijden van Samarinda langs de rivier, waar de overheid initieel een toeristisch amusement park wou bouwen. Dit project is helaas in mineur afgelopen, waardoor het pretpark en resort nu als spookdorp zijn achtergebleven. Blijkbaar levert het mooie foto's op volgens Louise :D.
Dit was tevens ook mijn laatste week in het ziekenhuis, want vanaf volgende week ga ik naar de Puskesmas. Dat is een soort van huisartspraktijk (voor de belgen) of GGD centrum (voor de nederlanders :D). Meer een eerstelijnscentrum in de dorpen waar mensen makkelijk naar de dokter kunnen.
Dikke kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley