One more week!
Blijf op de hoogte en volg Lore
14 Maart 2015 | Indonesië, Samarinda
Hoihoi!
Vrijdagavond ben ik met de Australiërs gaan eten en vervolgens thee gedronken in hun appartement. Blijkt dat het eurovisiesongfestival een groot succes is in Australië, en dat voor de zoveelste verjaardag van het festival Australië dit jaar ook mag meedoen. En het mag direct door naar de finale! Super oneerlijk. Natuurlijk hebben we na deze discussie de enige Belgische inzending beluisterd die ooit gewonnen heeft. Geen groot succes.
Zaterdag heb ik lekker uitgeslapen. Hannah en Ben gingen met hun tweeën op pad om nog wat te spullen te kopen voor in hun appartementje, aangezien ze hier een jaar zullen wonen. Ik kreeg toch het idee dat ze graag met hun tweeën erop uit gingen dus heb ik mijn plan getrokken. Ik had eerst nog overwogen op tijd op te staan en naar de ochtendmarkt te gaan, maar heb me toch maar bedacht! Uiteindelijk heb ik om 13u dan het guesthouse verlaten. Onderweg naar de Citra Niaga ben ik nog even bij de Gado Gado vrouw gestopt voor lunch. De citra niaga is de souvernirmarkt met handgemaakte kettingen, handtasjes en veel batik. Hier heb ik toch een dikke 2uur rondgedwaald. Het was ook lekker rustig, waardoor ik minimaal werd aangestaard en nageroepen. De markt lag heel dicht bij de rivier, en aangezien ik toch al nat van het zweet was, heb ik nog een wandeling langs de rivier gemaakt. Hierna was het toch wel tijd voor wat airconditioning, dus nam ik een angkot naar een van de malls waar de grote supermarkt ligt om wat druiven te kopen. In de mall kreeg ik een sms van Hannah of ik niet mee naar de cinema wou. Ze gingen de film zien die ik hier een aantal weken geleden al gezien had met de Nederlanders, maar aangezien er niet veel anders speelde en ik er toch al een dag op mezelf had opzitten ben ik meegegaan. Ik ben eerst vlug naar huis gegaan voor een nodige douche, snel wat gegeten en dan naar de cinema. Zo was het alweer tijd voor te gaan slapen. Zondag zijn we op tijd opgestaan om de bus naar Tenggarong te nemen. Tenggarong is een stadje een uur rijden van Samarinda waar het vroegere paleis van de sultan nu een museum is geworden. Het museum zelf viel erg tegen, stoffig servies van de sultan en dergelijke. En de weinige engelse uitleg die er hing was een grammaticale ramp. Wij waren volgens mij een grotere attractie dan de museumitems zelf. Hier hebben we dan ook niet lang rondgedwaald. Na een kleine wandeling rond het paleis zijn we gaan eten. Het was ook echt een enorm hete dag! De zon scheen volop en het was bijna niet bewolkt. Na de lunch zijn we op zoek gegaan naar de plaats waar we een bootje konden nemen naar het eiland. Op dat eiland is in 1990 een amusement park gebouwd, een grandioos project van de overheid. Helaas was het geld op een moment op waardoor het nooit af is geraakt en dus ook nooit geopend is. Nu is het een echt spookeiland met een resort, hotel, botsauto’s, draaimolen, … We werden in een echte toeristenwagen rondgereden rond het eiland. Het resort was echt wel heel mooi, met zwembad en alles inclusief! Erg jammer dat het daar nu ligt te vergaan. Door de hitte waren we na dit bezoek echt wel uitgeput waardoor we meteen aan de terugreis begonnen. Ik ben dan ook een klein beetje verbrand. De avond eindigde wel in mineur toen bleek dat mijn bankkaart (pinpas voor de nederlanders) het niet meer deed. Maandagochtend ben ik dan gestart in de Puskesmas. Ik heb de hele ochtend meegekeken op de poli umum (algemene poli), eigenlijk gewone huisartsengeneeskunde. Keelonderzoek gebeurt gewoon met een zaklamp. En dan bedoel ik niet een mooi dokterslampje maar een dikke grote gele zaklamp. Maar doordat ik nog steeds erg moe was van zondag en me niet kon concentreren door mijn bankkaart problematiek was ik erg blij toen ik rond 11u al naar huis mocht. Ik heb dan vervolgens de hele namiddag zitten wachten tot bij jullie de maandag startte en papa de bank kon bellen. Uiteindelijk heeft mijn lieve pappie het geregeld en kan ik nu terug geld afhalen! Ik ben dan gisteren uitgeput van de stress en de warmte om 21u gaan slapen.
Dinsdag ging ik dan met een beter humeur terug naar de puskesmas. Ik mocht meegaan naar de ‘patient room’ of iets dergelijks. Achterop de scooter bij een van de verpleegsters reden we naar een huis in een van de armere wijken hier in de stad waar de woonkamer bestond uit tapijt op de grond. De dokter en verpleging deden hun schoenen uit en gingen binnen op de grond zitten. Ik volgde. Stilaan kwamen een tiental oudere vrouwen en moeders met kleine kinderen binnen. De kindjes kregen hun vaccinaties. Bij de oudere vrouwen werd eerst de bloeddruk gemeten en vervolgens kropen (letterlijk) ze door naar de dokter. De dokter deed dan een korte anamnese en schreef medicatie voor die ze bij de volgende verpleegster mee naar huis kregen. Deze had namelijk een grote tas mee vol met paracetamol, ranitidine, loperamide etc. Het hele gebeurden duurde hoogstens anderhalf uur. Toen alle patiënten weg waren kregen we eten van de vrouw die in het huis woont vermoed ik. Mihoen met ei en kroepoek. En natuurlijk was er ook sambal! Er werd dan ook weer goed gelachen toen ik de sambal weigerde omdat deze te ‘pedas’ was (pikant). Dat begrijpen ze hier niet. En dat ik echt genoeg had na een bord dat begrijpen ze hier ook niet. Na het eten gingen we terug met de scooters naar de puskesmas. Daar was de poli ook zo goed als afgelopen en heb ik vervolgens nog anderhalf uur gezellig zitten praten met drie nog jonge dokters. Er zaten wat vreemde conversaties tussen.
Woensdag viel erg tegen. Ik zou meelopen op de tuberculose poli, maar aangezien er geen patiënten waren werd ik teruggestuurd naar de poli umum. Ook daar was het heel rustig. Daarbij kwam dan ook nog dat mijn gado gado vrouwtje voor de eerste keer in al die weken niet op haar gebruikelijke plek stond! Een doordeweekse dag zonder gado gado, ook dat viel mij zwaar… In de namiddag heb ik dan gestudeerd en gewerkt aan mijn verslag wat ik na mij keuze stage hier moet inleveren. Donderdag was gelukkig weer productief. Ik ben naar de tuberculose poli gegaan en kreeg daar van de dokter een college over tuberculose en lepra. Helaas sprak de dokter geen woord engels. Hij heeft er dan maar 2 verpleegkunde studenten bijgeroepen die de komende 2,5u mijn persoonlijke tolk waren. Het was erg gezellig. Tussen de uitleg door kwamen ook enkele patiënten met tuberculose binnen voor controle van de lange antibiotica kuur die ze moeten innemen. Ik mocht die dan onderzoeken. Ook hierbij waren mijn lieve tolkjes zeer welkom voor het vertalen van de instructies. ’s Middags was ik erg gelukkig om te zien dat mijn gado gado vrouwtje terug was komen opdagen! Het was erg druk en de overige hongerigen waren weer erg geïnteresseerd in mij waardoor ik niet de kans heb gehad te vragen waarom ze gisteren spoorloos was. Omdat ik vorige nacht niet zo goed geslapen had heb ik mezelf na het eten getrakteerd op een volgende massage! Ik heb deze keer een andere zaak gekozen, die 2euro duurder was, maar dan ook veeeeeeeeel beter. Zalig! Deze was maar 20% pijnlijk, en ze heeft ook mijn gehele rug en nek gekraakt. Vervolgens ben ik teruggekeerd naar de souvenirmarkt omdat mijn lieftallige mamaatje een nieuwe wenslijst had opgesteld. 's Avonds hadden Ben en Hannah pasta gemaakt en was ik uitgenodigd om mee te komen eten. Bijna leek het alsof een maaltijd zonder rijst ons niet gegund was want het gas van het vuur in hun appartement was opgeraakt. We hadden dan alles maar verplaatst naar de keuken in het voorste gebouw, waar vervolgens het vuur ook weer uitging door een gebrek aan gas! Onze laatste optie, het kleine gasvuurtje in mijn gebouw, liet ons gelukkig niet in de steek. Het heeft gesmaakt! Vrijdag was mijn laatste dag in de puskesmas temindung, en helaas was het een afsluiter in mineur. Er was niet zo veel te doen. Wel grappig is dat ze een dresscode hadden voor iedere dag: maandag wit, dinsdag beige, woensdag en donderdag batik (traditionele kledij) en vrijdag sportskledij want dan begint de dag met ochtendgymnastiek. Die ochtendgymnastiek was in volle gang toen ik om 8u aankwam. Toen het een kwartiertje later afgelopen was gingen alle dokters en verpleegsters bezweet naar binnen. Ik dacht dat ze zich vast wel even zouden opfrissen of omkleden maar nee hoor, nat van het zweet en in hun sportieve outfit kropen ze achter hun bureaus. Vervolgens is een van de verpleegsters 2 volle zakken gefrituurd eten gaan kopen, want na al dat sporten hadden ze natuurlijk honger. De dokters en verpleging vlogen op dat eten, terwijl de patiënten gewoon stilaan bleven binnenstromen. Hun verbrandde calorieën kwamen ze zo ook weer snel terug bij. 's Namiddags heb ik Hannah het scoop café getoond, de plaats met het beste internet en lekkere japanse bubbelthee. Helaas is het niet zo gezond als het klinkt, want alles bevat hier superveel suiker. 's Avonds zijn we gaan uiteten in een restaurant van een hotel waar ze een heel uitgebreid menu hebben, onder andere hamburgers met frietjes! Die heeft echt vreselijk goed gesmaakt! Achteraf zijn we naar het andere hotel gegaan waar ik 2 weken geleden het congres had, omdat Ben na 3 weken in Samarinda het al enorm zwaar had met het gebrek aan bier hier. Hij had dan ook gehoopt bier te kunnen krijgen in het hotel waar we gegeten hadden, maar dat was niet het geval. Ik kon hem dan ook heel blij maken door te vertellen dat ik in dat andere hotel 2 weken geleden mannen had zien bier drinken. Vandaag heb ik heerlijk uitgeslapen en ben ik na mijn dagelijkse lunch bij het gado gado vrouwtje, naar de cinema geweest, de nieuwe assepoester kijken. Morgen gaan we naar Bukit Bangkirai.
En zo ben ik toegekomen aan mijn laatste week stage!
dikke kussen!
Vrijdagavond ben ik met de Australiërs gaan eten en vervolgens thee gedronken in hun appartement. Blijkt dat het eurovisiesongfestival een groot succes is in Australië, en dat voor de zoveelste verjaardag van het festival Australië dit jaar ook mag meedoen. En het mag direct door naar de finale! Super oneerlijk. Natuurlijk hebben we na deze discussie de enige Belgische inzending beluisterd die ooit gewonnen heeft. Geen groot succes.
Zaterdag heb ik lekker uitgeslapen. Hannah en Ben gingen met hun tweeën op pad om nog wat te spullen te kopen voor in hun appartementje, aangezien ze hier een jaar zullen wonen. Ik kreeg toch het idee dat ze graag met hun tweeën erop uit gingen dus heb ik mijn plan getrokken. Ik had eerst nog overwogen op tijd op te staan en naar de ochtendmarkt te gaan, maar heb me toch maar bedacht! Uiteindelijk heb ik om 13u dan het guesthouse verlaten. Onderweg naar de Citra Niaga ben ik nog even bij de Gado Gado vrouw gestopt voor lunch. De citra niaga is de souvernirmarkt met handgemaakte kettingen, handtasjes en veel batik. Hier heb ik toch een dikke 2uur rondgedwaald. Het was ook lekker rustig, waardoor ik minimaal werd aangestaard en nageroepen. De markt lag heel dicht bij de rivier, en aangezien ik toch al nat van het zweet was, heb ik nog een wandeling langs de rivier gemaakt. Hierna was het toch wel tijd voor wat airconditioning, dus nam ik een angkot naar een van de malls waar de grote supermarkt ligt om wat druiven te kopen. In de mall kreeg ik een sms van Hannah of ik niet mee naar de cinema wou. Ze gingen de film zien die ik hier een aantal weken geleden al gezien had met de Nederlanders, maar aangezien er niet veel anders speelde en ik er toch al een dag op mezelf had opzitten ben ik meegegaan. Ik ben eerst vlug naar huis gegaan voor een nodige douche, snel wat gegeten en dan naar de cinema. Zo was het alweer tijd voor te gaan slapen. Zondag zijn we op tijd opgestaan om de bus naar Tenggarong te nemen. Tenggarong is een stadje een uur rijden van Samarinda waar het vroegere paleis van de sultan nu een museum is geworden. Het museum zelf viel erg tegen, stoffig servies van de sultan en dergelijke. En de weinige engelse uitleg die er hing was een grammaticale ramp. Wij waren volgens mij een grotere attractie dan de museumitems zelf. Hier hebben we dan ook niet lang rondgedwaald. Na een kleine wandeling rond het paleis zijn we gaan eten. Het was ook echt een enorm hete dag! De zon scheen volop en het was bijna niet bewolkt. Na de lunch zijn we op zoek gegaan naar de plaats waar we een bootje konden nemen naar het eiland. Op dat eiland is in 1990 een amusement park gebouwd, een grandioos project van de overheid. Helaas was het geld op een moment op waardoor het nooit af is geraakt en dus ook nooit geopend is. Nu is het een echt spookeiland met een resort, hotel, botsauto’s, draaimolen, … We werden in een echte toeristenwagen rondgereden rond het eiland. Het resort was echt wel heel mooi, met zwembad en alles inclusief! Erg jammer dat het daar nu ligt te vergaan. Door de hitte waren we na dit bezoek echt wel uitgeput waardoor we meteen aan de terugreis begonnen. Ik ben dan ook een klein beetje verbrand. De avond eindigde wel in mineur toen bleek dat mijn bankkaart (pinpas voor de nederlanders) het niet meer deed. Maandagochtend ben ik dan gestart in de Puskesmas. Ik heb de hele ochtend meegekeken op de poli umum (algemene poli), eigenlijk gewone huisartsengeneeskunde. Keelonderzoek gebeurt gewoon met een zaklamp. En dan bedoel ik niet een mooi dokterslampje maar een dikke grote gele zaklamp. Maar doordat ik nog steeds erg moe was van zondag en me niet kon concentreren door mijn bankkaart problematiek was ik erg blij toen ik rond 11u al naar huis mocht. Ik heb dan vervolgens de hele namiddag zitten wachten tot bij jullie de maandag startte en papa de bank kon bellen. Uiteindelijk heeft mijn lieve pappie het geregeld en kan ik nu terug geld afhalen! Ik ben dan gisteren uitgeput van de stress en de warmte om 21u gaan slapen.
Dinsdag ging ik dan met een beter humeur terug naar de puskesmas. Ik mocht meegaan naar de ‘patient room’ of iets dergelijks. Achterop de scooter bij een van de verpleegsters reden we naar een huis in een van de armere wijken hier in de stad waar de woonkamer bestond uit tapijt op de grond. De dokter en verpleging deden hun schoenen uit en gingen binnen op de grond zitten. Ik volgde. Stilaan kwamen een tiental oudere vrouwen en moeders met kleine kinderen binnen. De kindjes kregen hun vaccinaties. Bij de oudere vrouwen werd eerst de bloeddruk gemeten en vervolgens kropen (letterlijk) ze door naar de dokter. De dokter deed dan een korte anamnese en schreef medicatie voor die ze bij de volgende verpleegster mee naar huis kregen. Deze had namelijk een grote tas mee vol met paracetamol, ranitidine, loperamide etc. Het hele gebeurden duurde hoogstens anderhalf uur. Toen alle patiënten weg waren kregen we eten van de vrouw die in het huis woont vermoed ik. Mihoen met ei en kroepoek. En natuurlijk was er ook sambal! Er werd dan ook weer goed gelachen toen ik de sambal weigerde omdat deze te ‘pedas’ was (pikant). Dat begrijpen ze hier niet. En dat ik echt genoeg had na een bord dat begrijpen ze hier ook niet. Na het eten gingen we terug met de scooters naar de puskesmas. Daar was de poli ook zo goed als afgelopen en heb ik vervolgens nog anderhalf uur gezellig zitten praten met drie nog jonge dokters. Er zaten wat vreemde conversaties tussen.
Woensdag viel erg tegen. Ik zou meelopen op de tuberculose poli, maar aangezien er geen patiënten waren werd ik teruggestuurd naar de poli umum. Ook daar was het heel rustig. Daarbij kwam dan ook nog dat mijn gado gado vrouwtje voor de eerste keer in al die weken niet op haar gebruikelijke plek stond! Een doordeweekse dag zonder gado gado, ook dat viel mij zwaar… In de namiddag heb ik dan gestudeerd en gewerkt aan mijn verslag wat ik na mij keuze stage hier moet inleveren. Donderdag was gelukkig weer productief. Ik ben naar de tuberculose poli gegaan en kreeg daar van de dokter een college over tuberculose en lepra. Helaas sprak de dokter geen woord engels. Hij heeft er dan maar 2 verpleegkunde studenten bijgeroepen die de komende 2,5u mijn persoonlijke tolk waren. Het was erg gezellig. Tussen de uitleg door kwamen ook enkele patiënten met tuberculose binnen voor controle van de lange antibiotica kuur die ze moeten innemen. Ik mocht die dan onderzoeken. Ook hierbij waren mijn lieve tolkjes zeer welkom voor het vertalen van de instructies. ’s Middags was ik erg gelukkig om te zien dat mijn gado gado vrouwtje terug was komen opdagen! Het was erg druk en de overige hongerigen waren weer erg geïnteresseerd in mij waardoor ik niet de kans heb gehad te vragen waarom ze gisteren spoorloos was. Omdat ik vorige nacht niet zo goed geslapen had heb ik mezelf na het eten getrakteerd op een volgende massage! Ik heb deze keer een andere zaak gekozen, die 2euro duurder was, maar dan ook veeeeeeeeel beter. Zalig! Deze was maar 20% pijnlijk, en ze heeft ook mijn gehele rug en nek gekraakt. Vervolgens ben ik teruggekeerd naar de souvenirmarkt omdat mijn lieftallige mamaatje een nieuwe wenslijst had opgesteld. 's Avonds hadden Ben en Hannah pasta gemaakt en was ik uitgenodigd om mee te komen eten. Bijna leek het alsof een maaltijd zonder rijst ons niet gegund was want het gas van het vuur in hun appartement was opgeraakt. We hadden dan alles maar verplaatst naar de keuken in het voorste gebouw, waar vervolgens het vuur ook weer uitging door een gebrek aan gas! Onze laatste optie, het kleine gasvuurtje in mijn gebouw, liet ons gelukkig niet in de steek. Het heeft gesmaakt! Vrijdag was mijn laatste dag in de puskesmas temindung, en helaas was het een afsluiter in mineur. Er was niet zo veel te doen. Wel grappig is dat ze een dresscode hadden voor iedere dag: maandag wit, dinsdag beige, woensdag en donderdag batik (traditionele kledij) en vrijdag sportskledij want dan begint de dag met ochtendgymnastiek. Die ochtendgymnastiek was in volle gang toen ik om 8u aankwam. Toen het een kwartiertje later afgelopen was gingen alle dokters en verpleegsters bezweet naar binnen. Ik dacht dat ze zich vast wel even zouden opfrissen of omkleden maar nee hoor, nat van het zweet en in hun sportieve outfit kropen ze achter hun bureaus. Vervolgens is een van de verpleegsters 2 volle zakken gefrituurd eten gaan kopen, want na al dat sporten hadden ze natuurlijk honger. De dokters en verpleging vlogen op dat eten, terwijl de patiënten gewoon stilaan bleven binnenstromen. Hun verbrandde calorieën kwamen ze zo ook weer snel terug bij. 's Namiddags heb ik Hannah het scoop café getoond, de plaats met het beste internet en lekkere japanse bubbelthee. Helaas is het niet zo gezond als het klinkt, want alles bevat hier superveel suiker. 's Avonds zijn we gaan uiteten in een restaurant van een hotel waar ze een heel uitgebreid menu hebben, onder andere hamburgers met frietjes! Die heeft echt vreselijk goed gesmaakt! Achteraf zijn we naar het andere hotel gegaan waar ik 2 weken geleden het congres had, omdat Ben na 3 weken in Samarinda het al enorm zwaar had met het gebrek aan bier hier. Hij had dan ook gehoopt bier te kunnen krijgen in het hotel waar we gegeten hadden, maar dat was niet het geval. Ik kon hem dan ook heel blij maken door te vertellen dat ik in dat andere hotel 2 weken geleden mannen had zien bier drinken. Vandaag heb ik heerlijk uitgeslapen en ben ik na mijn dagelijkse lunch bij het gado gado vrouwtje, naar de cinema geweest, de nieuwe assepoester kijken. Morgen gaan we naar Bukit Bangkirai.
En zo ben ik toegekomen aan mijn laatste week stage!
dikke kussen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
