Jungle Jane

Zoals ik maandag al schreef was het deze week laboratoriumweek, bestaande uit voormiddag bloedprikken, gevolgd door een les in het laboratorium. Privéles, aangezien ik hier maar in mijn eentje zit! :D Gelukkig is alles goed verlopen en heb ik geen prikaccident gehad. Dinsdag had ik toch een ongemakkelijke ervaring op de prikpoli. De man die mij begeleidde namelijk; dezelfde man die regelmatig tijdens het werk eventjes een kwartiertje op de bureau in slaap valt; was dinsdag voor ongeveer een heel uur ineens verdwenen. Ik heb dan maar meegekeken met de vrouw die ernaast bezig was. Toen de man na een uur eindelijk terug kwam, had hij hevige ruzie met een collega, ging hij met stoelen smijten en gooide hij zelfs de bloedafname buizen tegen de grond! De anders ooh zo kalme Indonesiër liet een hele andere kant zien. Ik voelde me vooral ongemakkelijk omdat ik natuurlijk geen woord verstond van hun getier en dus nog steeds niet weet wat er aan de hand was. Ik was dan ook blij toen het tijd was om naar het laboratorium te gaan.
Woensdag was de vrede gelukkig weer hersteld op de prikpoli waardoor ik in alle rust weer kon oefenen. Aangezien het mijn laatste dag was daar door het verlengde weekend had de verpleging ramboetangs (soort fruit) en gefrituurde tofu en bananen meegebracht, heel lief! Ik ben iedere middag ook weer gado gado gaan eten bij mijn favoriete vrouwtje voor het ziekenhuis. Het is ook zo heerlijk! Wanneer ik daar ga zitten beginnen de andere (Indonesische) klanten altijd meteen tegen mij te praten, maar mijn Indonesisch is nog niet vloeiend genoeg om een echte conversatie aan te gaan. Ik kom vaak niet verder dan mijn basiszinnetjes en soms heb ik geluk als er een iemand bijzit die een beetje engels kan. Woensdag was er echter een vrouw, ik gok 60 jaar, die tegen me begon te praten, zelfs nadat ik meermaals duidelijk maakte dat ik haar echt niet begreep. Ze heeft toen mijn maaltijd betaald omdat ze me zo leuk vond! Ik vond het erg vriendelijk van haar, maar probeerde duidelijk te maken dat dat echt niet nodig was aangezien 1 portie slechts 75 eurocent kost en ik standaard 1 euro geef omdat ik het zo lekker vind. Ik vond het dan ook moeilijk inschatten hoe ver ik kon aandringen om toch zelf te mogen betalen, zonder ondankbaar over te komen.
Woensdagavond heb ik mijn eerste Indonesische stroompanne doorgemaakt! Gelukkig heeft het guesthouse een generator waardoor na een halfuurtje alles weer op gang kwam. Toch deed het internet het nog steeds niet. Donderdagochtend kregen we te horen waarom, door een brand in de energiecentrale in Balikpapan lag de hele provincie zonder stroom! Het gebrek aan internet heeft geduurd tot in de namiddag, en toen was het toch weer fijn om deel te kunnen uitmaken van het wereldwijde web.
Donderdag was dus een vrije dag omwille van het Chinese nieuwjaar, waar ik verder ook niet veel van gemerkt heb. Buiten dat het superdruk was in de winkelcentra, omdat de winkels wel open waren. Verder hebben we donderdag niet veel gedaan, om onze energie op te sparen voor ons wild avontuur van vrijdag!
Vrijdag stond de wekker namelijk al om 6u zodat we de eerste bus konden nemen naar sengatta, een dorpje in noorden gelegen in het nationale park Kutai. Bussen vertrekken hier pas wanneer ze vol zitten waardoor we om 8u eindelijk begonnen aan onze 4,5 u durende busrit. Het hele plan achter dit avontuur was om Oerang Oetangs te gaan zoeken in het nationale park. Hiervoor hadden we afgesproken met Pongo, dezelfde Indonesiër die ons vorige week meegenomen had naar het eiland. Hij werkt als vrijwilliger in het nationale park en heeft zo alles makkelijk voor ons kunnen regelen, met korting zelfs. Toen we om half 1 aankwamen in Sengatta stond Pongo ons al op te wachten om naar de andere kant van het dorp te gaan. Daar lag een bootje klaar om ons naar het Prevab kamp in het regenwoud te varen. Onderweg hoopten we alligators te kunnen spotten, maar deze hebben zich helaas niet vertoond. Na een kwartiertje varen kwamen we dus aan in het kamp. Via boot is ook de enige manier waarop je deze plaats kan bereiken. 5 minuten na aankomst had ik al zeker 5 muggenbeten, het was een echte plaag! Na het regelen van alle betalingen (in totaal kostte boot+overnachting maar 34 euro) en het droppen van onze spullen, begonnen we aan onze eerste jungle avontuur! Met machete in de hand baande de ranger zich een weg door het oerwoud, en wij huppelden er vrolijk achteraan, op zoek naar de oerang oetangs. Aan insecten geen gebrek en natuurlijk ook de begroeiing van het tropische regenwoud was prachtig en een waar avontuur, maar na een uur lopen hadden we nog altijd geen aap gevonden. De ranger en Pongo hadden al meermaals gezegd dat het natuurlijk ook mogelijk was dat we er geen zouden vinden, aangezien ze hier natuurlijk in het wild leven en iedere dag van locatie veranderen. Tot we anderhalf uur later prijs hadden! Een nog jonge oerang oetang in de boom. Hij klom snel van tak tot tak waarop de ranger al snel van het pad afweek om hem te volgen. Wij er allemaal achteraan natuurlijk, tot we een kleine modderige beek moesten oversteken om hem verder te kunnen volgen. De ranger sprong er direct in, want het was ook een echte bosjesman. Stan sprong er ook meteen achteraan met zijn voeten in het water. Toen mathijs wou volgen ging hij grandioos onderuit waardoor al zijn kleren onder de modder zaten. Ik bleef wijselijk staan. Ik had de aap wel gezien, maar vond het toch niet waard om tot mijn knieen in de modder te zitten, ook aangezien ik geen andere broek had meegenomen voor die 2 dagen. Resultaat was dus dat Stan en de ranger verdwenen waren, achter de aap aan. Mathijs, Pongo en ik bleven achter. Als kers op de taart begon het toen ook nog eens lekker tropisch te regenen. Toen ze na 15 minuten wachten nog steeds niet waren teruggekeerd, en Pongo ook geen bereik had met zijn telefoon, besloten we terug te keren naar het pad en daar te wachten. Gelukkig kwamen ze 10 minuten later aanwandelen waardoor we niet moesten verhongeren in het regenwoud, want zonder de ranger hadden we de weg natuurlijk nooit teruggevonden! We zijn dan teruggekeerd naar het kamp om avond te eten en op te drogen. Ik had ook nog een klein cadeautje meegebracht, er zat namelijk een lelijke bloedzuiger op mijn enkel. Pongo heeft er zout overheen gestrooid waardoor hij losliet en vervolgens stierf. Ik voelde hem niet zitten en had hem pas opgemerkt toen ik mijn schoenen uit deed. Het bleef wel nog een uur nabloeden omdat die beesten blijkbaar een antistolmiddel aanmaken, waardoor het terras lekker bedekt was onder mijn bloed. Als kers op de taart besloot een commodevaraan ook nog een bezoekje te brengen aan het kamp en konden we deze van op het terras (wat gelukkig wel een stuk hoger lag dan de grond, want zo een beest wil ik toch liever niet in mijn bed) goed bewonderen. Toen het donker was en het eindelijk (even) gestopt was met regenen kwamen ook tientallen vuurvliegjes tevoorschijn! Supermooi. Na het avondeten hebben we nog uren zitten praten en vertelde Pongo verhalen over zwarte magie en het zesde zintuig; fenomenen waar ze hier in Indonesië nog sterk in geloven. Het was interessant om te horen hoe sterk ze er zelf in geloven, maar zelf vond ik het toch erg ongeloofwaardig. Rond 23u zijn we gaan slapen, want de volgende morgen om 7.30u stond er een nieuwe jungle trip op het programma!
Tijdens ons ontbijt vanmorgen kwam de ranger al aangelopen. Omdat we nog niet klaar waren om te vertrekken verdween hij weer. Toen hij 10 minuten later terugkwam, was het om ons te roepen. Er zat namelijk een oerang oetang in de boom net voor onze hut!!! Natuurlijk lieten we alles vallen, trokken we zo snel mogelijk onze schoenen aan om vervolgens achter de ranger het struikgewas in te hollen. In tegenstelling tot de aap van gisteren was deze al 47 jaar, Upas genaamd, en ook veel rustiger. In plaats van tot tak tot tak te springen bleef hij lekker in de boom hangen, rustig fruit te eten. We konden hem echt super goed zien. Na een halfuur kijken verplaatste hij zich enkele meters en uiteindelijk klom hij ook wat omlaag waardoor we hem echt heel duidelijk konden bewonderen. Wat een prachtig beest! Na 3 kwartier gingen we terug naar het terras omdat je hem van daar ook kon zien. Ik besloot even mijn tanden te poetsen voor we terug de jungle in zouden wandelen. Stan stond toen op de boardwalk (houten brug die van ons terras naar het andere gebouw leidt) naar Upas te kijken. De ranger vertelde ons gisteren ook dat Oerang Oetangs maar zelden tot op de grond komen. Toch dacht Upas daar anders over want ineens klom hij naar beneden, en stond hij gewoon 6 meter van ons af naar ons te kijken! Echt een geweldige ervaring, alhoewel er toch 2 seconden twijfel was om niet snel achteruit te rennen. Het is namelijk toch een erg grote aap en ook erg sterk. Gelukkig is Upas heel lief en wandelde hij gewoon verder naar de volgende boom om daar terug in te klimmen. WE ZIJN ZO EEN GELUKZAKKEN. De ranger vond dat namelijk ook! Hij vertelde, zoals ik ook al eerder typte hierboven, dat je geluk moet hebben om ze te zien. Het kan dus dat je naar het woud gaat om ze te zien maar teleurgesteld moet terugkeren. Wat wij deze ochtend dus hebben meegemaakt is hoogst uitzonderlijk! Nadat Upas zich in de top van de kruin genesteld had besloten wij terug de jungle in te trekken voor een 2uur durende wandeling. We zijn toen geen apen meer tegengekomen, maar na zo een ochtend was dat totaal niet erg. Wel hebben we wat beekjes overgestoken over omgevallen boomstronken, wat ook een mooie wandeling opleverde. Hier eindigde het avontuur helaas en hebben we na de wandeling onze spullen gepakt om met de boot terug naar het dorpje te varen. Wat een grandioos avontuur! 30 muggensteken en een hele ervaring rijker ben ik ondertussen terug in het guesthouse aangekomen.

Dikke kussen!