Eerste dagen
Door: Lore
Blijf op de hoogte en volg Lore
02 Februari 2015 | Indonesië, Samarinda
Hallo iedereen!
Hier mijn eerste berichtje vanuit Indonesië!
Woensdag, nadat mijn lieve pappie mij naar de luchthaven heeft gebracht, ben ik dus vertrokken. Het was een lange vlucht tot Jakarta, dus ik was heel blij toen bij het opstijgen de stoel naast mij nog steeds leeg was! Wat een luxe. Ik vloog met Garuda Indonesia en de vlucht is prima verlopen. Ik heb enkele films gekeken op mijn mini schermpje en voor de rest vooral geslapen. Toen ik in Jakarta aankwam was meteen duidelijk dat ik aan de andere kant van de wereld zat. Voor een hoofdstad was het maar een erg armzalige luchthaven. Het was ook vrij onduidelijk aangegeven waar ik heen moest voor een overstap, maar na enkele keren vragen ben ik er dan toch geraakt. Onderweg ben ik spijtig genoeg wel geen lounge tegengekomen, waarvoor ze mij in Amsterdam een ticket voor gegeven hadden. Dan maar in de gate wachten. Mijn volgende vlucht had een uur vertraging, waardoor ik pas rond 20u in Balikpapan was. Daar stond mijn chauffeur met een bordje op mij te wachten om mij naar het guesthouse in Samarinda te brengen. Het werd een 3u lange stille rit, aangezien hij geen engels praat en mijn Indonesisch ook nog erg beperkt is. Eenmaal in het guesthouse aangekomen, heb ik eventjes gepraat met mijn medestudenten om vervolgens te gaan (proberen te) slapen. Niet erg succesvol, om 3u 's nachts lag ik nog wakker! Vrijdag hebben we niet zoveel gedaan, ik heb lang geslapen en erna hebben we een kleine wandeling door de buurt gemaakt. Het was enorm heet! Zelfs de 3 nederlanders die hier al een maand zijn vonden het een erg warme dag. Ik ben erna nog met Louise naar de supermarkt geweest. Louise is een Nieuw-Zeelandse die in Australie woont, en van daaruit naar hier gezonden is voor 6 maanden als vrijwilliger. Ze doet volgens mij iets vergelijkbaars als Ine, ze werkt aan curriculum development, alhoewel ze zelf zegt dat werken een groot woord is, want alles gaat hier enorm traag. Vrijdagavond hebben we frieten gemaakt, om mij welkom te heten. De volgende nacht hield mijn enorme jetlag nog steeds aan, waardoor ik toen om 7u 's ochtends de wekker ging om een weekendje naar Balikpapan te gaan, ik maar 4u geslapen had. We namen de angkot, een klein busje dat net niet uit elkaar valt, naar de bus terminal om vervolgens de bus naar Balikpapan te nemen, wat weer 3 uur duurde. Die 3 uur gingen vrij snel voorbij omdat je onderweg heel mooie natuur tegenkomt. In Balikpapan hebben we voornamelijk op het strand gelegen. We moesten 1000 rupiah (0,07 eurocent!!) betalen om binnen te mogen. Wanneer je verder wandelde weg van het betalend strand werd ook duidelijk waarom ze inkom vroegen, want daar lag het strand vol met plastic en rotzooi. Indonesiërs dragen niet zo veel zorg voor hun natuur, afval wordt zomaar op de grond gegooid.
Ik ben wel een echte attractie hier in Borneo, het is helemaal niet toeristisch hier waardoor je amper blanke mensen tegen komt. In Samarinda zijn wij de enige volgens mij, in Balikpapan heb ik er 4 gezien. Wanneer ik op het strand rondliep wou iedereen foto's nemen met mij. Ik denk dat ik ondertussen op heel wat Facebook profielen zal verschijnen. Niemand spreekt hier ook engels, en op straat roept iedereen alleen maar de hele tijd 'hey mister', aangezien dat het enige engels is wat ze kennen.
Verder zie je zowel in Samarinda als in Balikpapan grote malls, met dure merkkleding en airco! :D Het is voor de Indonesiërs een teken dat je rijk bent als je in de mall rondloopt. 's Avonds sliepen we in een guesthouse in Balikpapan, die jammer genoeg, in tegenstelling tot ons guesthouse in Samarinda, een Indonesische badkamer had met een hurk toilet. Dat blijft nog altijd mijn grootste cultuurshock, de toiletten hier en het gebrek aan toiletpapier. Ik heb altijd zakdoekjes mee en probeer altijd op zoek te gaan naar een normaal toilet, die je gelukkig in de mall wel vind. Zondag hebben we wat door het drukke Balikpapan gewandeld, nog wat op het strand gelegen, en naar de edelstenen markt geweest.
Balikpapan is groter als Samarinda en ook schoner, maar de mensen daar zijn iets meer gewend aan toeristen waardoor ze je vaker proberen af te zetten. Zondag was wel een zware dag door de weinige slaap. Gelukkig heb ik vannacht wel goed geslapen en voel ik me al beter. Vandaag had ik een afspraak met onze begeleider om 8u. Wanneer hij om 9u kwam opdagen heeft hij me een rondleiding rond de universiteit en het ziekenhuis gegeven en mocht ik om half 10 alweer naar huis. Niet erg een productieve dag, maar blijkbaar gaat dat wel vaker zo zijn zeggen de andere Nederlanders. Het eten is hier wel erg lekker, en ook het fruit. Enkel goed ontbijt mis ik, brood is hier echt niet te eten, en om te zorgen dat ik toch niet omval heb ik dus muesli en havermout gekocht. Alhoewel ik havermout eigenlijk echt vies vind, maar daar zal ik maar aan moeten wennen.
dat was het voor nu!
dikke kussen,
Lore
Hier mijn eerste berichtje vanuit Indonesië!
Woensdag, nadat mijn lieve pappie mij naar de luchthaven heeft gebracht, ben ik dus vertrokken. Het was een lange vlucht tot Jakarta, dus ik was heel blij toen bij het opstijgen de stoel naast mij nog steeds leeg was! Wat een luxe. Ik vloog met Garuda Indonesia en de vlucht is prima verlopen. Ik heb enkele films gekeken op mijn mini schermpje en voor de rest vooral geslapen. Toen ik in Jakarta aankwam was meteen duidelijk dat ik aan de andere kant van de wereld zat. Voor een hoofdstad was het maar een erg armzalige luchthaven. Het was ook vrij onduidelijk aangegeven waar ik heen moest voor een overstap, maar na enkele keren vragen ben ik er dan toch geraakt. Onderweg ben ik spijtig genoeg wel geen lounge tegengekomen, waarvoor ze mij in Amsterdam een ticket voor gegeven hadden. Dan maar in de gate wachten. Mijn volgende vlucht had een uur vertraging, waardoor ik pas rond 20u in Balikpapan was. Daar stond mijn chauffeur met een bordje op mij te wachten om mij naar het guesthouse in Samarinda te brengen. Het werd een 3u lange stille rit, aangezien hij geen engels praat en mijn Indonesisch ook nog erg beperkt is. Eenmaal in het guesthouse aangekomen, heb ik eventjes gepraat met mijn medestudenten om vervolgens te gaan (proberen te) slapen. Niet erg succesvol, om 3u 's nachts lag ik nog wakker! Vrijdag hebben we niet zoveel gedaan, ik heb lang geslapen en erna hebben we een kleine wandeling door de buurt gemaakt. Het was enorm heet! Zelfs de 3 nederlanders die hier al een maand zijn vonden het een erg warme dag. Ik ben erna nog met Louise naar de supermarkt geweest. Louise is een Nieuw-Zeelandse die in Australie woont, en van daaruit naar hier gezonden is voor 6 maanden als vrijwilliger. Ze doet volgens mij iets vergelijkbaars als Ine, ze werkt aan curriculum development, alhoewel ze zelf zegt dat werken een groot woord is, want alles gaat hier enorm traag. Vrijdagavond hebben we frieten gemaakt, om mij welkom te heten. De volgende nacht hield mijn enorme jetlag nog steeds aan, waardoor ik toen om 7u 's ochtends de wekker ging om een weekendje naar Balikpapan te gaan, ik maar 4u geslapen had. We namen de angkot, een klein busje dat net niet uit elkaar valt, naar de bus terminal om vervolgens de bus naar Balikpapan te nemen, wat weer 3 uur duurde. Die 3 uur gingen vrij snel voorbij omdat je onderweg heel mooie natuur tegenkomt. In Balikpapan hebben we voornamelijk op het strand gelegen. We moesten 1000 rupiah (0,07 eurocent!!) betalen om binnen te mogen. Wanneer je verder wandelde weg van het betalend strand werd ook duidelijk waarom ze inkom vroegen, want daar lag het strand vol met plastic en rotzooi. Indonesiërs dragen niet zo veel zorg voor hun natuur, afval wordt zomaar op de grond gegooid.
Ik ben wel een echte attractie hier in Borneo, het is helemaal niet toeristisch hier waardoor je amper blanke mensen tegen komt. In Samarinda zijn wij de enige volgens mij, in Balikpapan heb ik er 4 gezien. Wanneer ik op het strand rondliep wou iedereen foto's nemen met mij. Ik denk dat ik ondertussen op heel wat Facebook profielen zal verschijnen. Niemand spreekt hier ook engels, en op straat roept iedereen alleen maar de hele tijd 'hey mister', aangezien dat het enige engels is wat ze kennen.
Verder zie je zowel in Samarinda als in Balikpapan grote malls, met dure merkkleding en airco! :D Het is voor de Indonesiërs een teken dat je rijk bent als je in de mall rondloopt. 's Avonds sliepen we in een guesthouse in Balikpapan, die jammer genoeg, in tegenstelling tot ons guesthouse in Samarinda, een Indonesische badkamer had met een hurk toilet. Dat blijft nog altijd mijn grootste cultuurshock, de toiletten hier en het gebrek aan toiletpapier. Ik heb altijd zakdoekjes mee en probeer altijd op zoek te gaan naar een normaal toilet, die je gelukkig in de mall wel vind. Zondag hebben we wat door het drukke Balikpapan gewandeld, nog wat op het strand gelegen, en naar de edelstenen markt geweest.
Balikpapan is groter als Samarinda en ook schoner, maar de mensen daar zijn iets meer gewend aan toeristen waardoor ze je vaker proberen af te zetten. Zondag was wel een zware dag door de weinige slaap. Gelukkig heb ik vannacht wel goed geslapen en voel ik me al beter. Vandaag had ik een afspraak met onze begeleider om 8u. Wanneer hij om 9u kwam opdagen heeft hij me een rondleiding rond de universiteit en het ziekenhuis gegeven en mocht ik om half 10 alweer naar huis. Niet erg een productieve dag, maar blijkbaar gaat dat wel vaker zo zijn zeggen de andere Nederlanders. Het eten is hier wel erg lekker, en ook het fruit. Enkel goed ontbijt mis ik, brood is hier echt niet te eten, en om te zorgen dat ik toch niet omval heb ik dus muesli en havermout gekocht. Alhoewel ik havermout eigenlijk echt vies vind, maar daar zal ik maar aan moeten wennen.
dat was het voor nu!
dikke kussen,
Lore
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
