Update 3/02

Hier ben ik weer!
Gisterenavond zijn we gaan uiteten (voor in totaal 1euro pp!) in een klein indonesisch tentje hier op de straat. Ik had superveel honger want het was uiteindelijk al half 8 eer we daar waren. Het is echt een klein tentje waar je eigenlijk gewoon eet wat ze hebben, een echt menu is er niet. Dus werd het rijst met mie, groenten en een stukje kip en dan een sausje erover heen. Super pittig!!! Na een paar happen kon ik het niet meer aan, en ook mijn maag had geen hongergevoel meer. De rest kan pittig normaal goed verdragen, maar nu zeiden ze zelf ook dat het wel erger als normaal was. Pfoe, alweer een mini cultuurshock. Erna zijn we naar de Double Dipps, een koffietentje in het winkelcentrum, geweest waar een livebandje muziek speelde. Erg gezellig. Vandaag had ik normaal om 8u afgesproken met de dokter die mij dan zou begeleiden. Bij aankomst was hij er nog niet, dus had ik alvast kennisgemaakt met de Indonesische co-assistenten. Deze beginnen met werken om 5u (help!!!!) en werken dan tot ongeveer 7.30 hard door, waarna ze niet veel anders doen dan rondhangen en wachten. Om kwart voor 9 kwam er dan eentje met het bericht dat de dokter vandaag niet kwam omdat hij een uitzending op de radio had. Mijn tweede dag, en de Indonesische mentaliteit komt al naar boven. Geen probleem verder, ik heb dan maar met Nefye, een Indonesische co-assistente, gepraat. Ze kan vrij goed engels. De andere co-assistenten deden ook hun best. Ik heb vandaag wel meermaals de vraag gekregen waarom in godsnaam ik alleen naar hier ben gekomen, omdat de andere studenten met z'n 3en waren. Ze lijken het niet te kunnen vatten waarom een vrouw alleen naar een ver land gaat. Om half 10 ben ik dan met hun meegelopen naar de ochtendoverdracht, waar we nog minstens een halfuur hebben moeten wachten op de specialist. Dit vonden de studenten leuk, zo konden ze de visite van de zaalarts ontwijken. De overdracht was in het Indonesisch dus veel kreeg ik niet mee, toch kon ik veel dingen op de dia's wel herkennen omdat sommige woorden lijken op het nederlands. Hierna gingen we terug naar de afdeling. Er ligt daar een patiënt waarvan de tumormarkers, labwaarden die aangeven of er kanker aanwezig is, verhoogd en ze wisten niet goed waar de tumor zat. Ook zag ze geel (icterisch), maar de tumormarker van de lever was niet verhoogd. Kritisch nadenken kunnen ze hier totaal niet, als het niet is zoals in de boeken weten ze niet goed wat ze ermee moeten. Toen ik wat dingen ging noemen die in mijn hoofd opkwamen wat het mogelijk kon zijn keken ze me ook erg raar aan. De verpleging is ook erg vriendelijk, maar vooral ook zeer enthousiast om een blanke te zien. Ik heb denk ik vandaag meer complimenten gekregen dan in een jaar in België! 'Je bent zo mooi' roepen ze meermaals, 1 verpleegster heeft me van top tot teen geïnspecteerd.
Het heeft vandaag de hele voormiddag geregend, en de straten staan hier bijgevolg ook helemaal onder water. Ons guesthouse ligt gelukkig boven op een heuvel waardoor we gelukkig met droge voeten zijn binnengeraakt!