Update 4/02
Blijf op de hoogte en volg Lore
04 Februari 2015 | Indonesië, Samarinda
Selamat siang! (Goedemiddag)
Tot zover mijn Indonesisch... Nee, ik kan wel zeker al 10 woorden! :D Toch kom ik hier nog niet heel ver mee. Ik kan wel al iets duidelijk maken, maar vaak volgt er dan een lang en vooral erg snel antwoord waardoor ik helemaal met mijn mond vol tanden sta! Einde conversatie.. Ach, ik heb nog 7 weken om te oefenen.
Gisterenmiddag ben ik na mijn vorige mail op een kleine avonturentocht geweest: het omwisselen van mijn dollars naar rupiah. De bank op de straat hier verwees me naar mijn hoofdkantoor verder in de stad. Ik heb voor het eerst zelf een angkot genomen (kleine minibusjes die bijna volledig uit elkaar vallen maar die je eigenlijk overal naartoe kan nemen voor 5000 rupiah = 35 eurocent). Nadat ik supertrots op mezelf was dat ik het voor mekaar gekregen had om de chauffeur me naar de juiste plaats te laten brengen werd ik in dat hoofdkantoor weer naar een andere plaats verwezen, omdat zij enkel briefjes van 100 USD aannamen. Uiteindelijk ben ik op de juiste plaats terechtgekomen, nadat ik op straat 400 keer nagetoeterd werd (hier moet ik toch nog aan wennen). Iedereen staart je ook aan, bij kleine kinderen is het een schattig fenomeen, maar wanneer een 50-jarige man het doet wil je toch zo snel mogelijk wegrennen. Doch zijn de mensen hier allemaal heel vriendelijk. In dit laatste 'money change' kantoor kreeg ik mijn geld dus eindelijk gewisseld. Nadat ik nog even op de foto moest (as usual) met de medewerkster ben ik terug naar huis gekeerd. 's Avonds heeft Veerle gekookt (Nederlandse mede-studente). Zij heeft een extreem hoge tolerantie voor pittig eten, ze had die namiddag zelfs zelfgemaakte sambal gemaakt (waar ik wijselijk niet van geproefd heb, want ze vond de 'pittigheidsgraad' toch tegen haar grens aan komen). Ze had heel lief rekening gehouden met mijn lage tolerantie voor pikant voedsel, zodat het toch een lekkere maaltijd was (alhoewel mijn neus toch begon te snotteren van die ene mini peper! :D).
Vanmorgen was mijn derde dag in het ziekenhuis, en de dokter die mij gisteren zou begeleiden maar dus niet aanwezig was is vandaag gelukkig wel komen opdagen. Vriendelijke man, maar patiëntgerichte zorg is hier toch een onbekend begrip. Visite lopen bij patiënten gebeurt vaak zonder maar 1 woord te wisselen met de patiënt zelf. Zelfs een goedemorgen kan er niet van af. De dokter richt zijn vragen uitsluitend naar de verpleging ipv naar de patiënt zelf, terwijl zijn stethoscoop 3 keer razendsnel over de kleding van de patiënt heengaat, aan een tempo dat je onmogelijk iets hebt kunnen horen. En zo ging dit bij iedere patiënt. Nadat we alle patiënten hadden gezien zij hij dat ik al kon gaan en even snel verdween hij weer. Ik vond het toch nog te vroeg om te gaan en heb mij bij Benny gevoegd, de indonesische co-assistent op de afdeling. Hij heeft met mij een beetje de patiënten overlopen en de labuitslagen besproken. Veel patiënten hadden Dengue haemorrhagic fever, en dr. Carta had mij eerder deze ochtend al verteld dat de incidentie hiervan de laatste tijd erg aan het stijgen was, zelfs boven het gewoonlijke maximum. Ik heb ook tegen Benny gezegd hoe vreemd ik het gedrag van dr. Carta vond met de patiënten, en dat zijn onderzoeksmethoden verre van functioneel waren. Benny moest hard lachen en antwoordde dat ze dat enkel doen om de patiënt het gevoel te geven dat ze onderzocht zijn, maar dat het dus niet de bedoeling was om effectief iets te horen. Het echte onderzoek wordt door hem 's ochtends gedaan wanneer hij visite loopt bij de patiënten en dit noteert hij dan in de status. Dit was nog een ander vreemd aspect, de specialist leest deze notities ook amper na, hij zet er gewoon zijn handtekening onder. Dus als de co-assistent het fout heeft, wordt die fout ook helemaal niet opgemerkt. De behandeling die de specialist inzet wordt ook volledig gebaseerd op de labwaarden, aangezien hij klinisch weinig aandacht heeft voor de patiënt. Bottom line, hier zou ik liever niet patiënt zijn. Een van de redenen zal ook wel zijn dat er een groot tekort is aan specialisten, maar dit zou niet alles mogen goedpraten.
Vanmiddag zijn Veerle en ik voor een pedicure gegaan, mijn eerste keer en het kietelde enorm! Resultaat zijn wel superzachte voetjes. Nu zitten we in het koffie café in een van de malls omdat het internet hier beter is, en ondertussen heeft Stan zich ook bij ons gevoegd, wel gezellig.
Tot zover mijn laatste avonturen!
Tot zover mijn Indonesisch... Nee, ik kan wel zeker al 10 woorden! :D Toch kom ik hier nog niet heel ver mee. Ik kan wel al iets duidelijk maken, maar vaak volgt er dan een lang en vooral erg snel antwoord waardoor ik helemaal met mijn mond vol tanden sta! Einde conversatie.. Ach, ik heb nog 7 weken om te oefenen.
Gisterenmiddag ben ik na mijn vorige mail op een kleine avonturentocht geweest: het omwisselen van mijn dollars naar rupiah. De bank op de straat hier verwees me naar mijn hoofdkantoor verder in de stad. Ik heb voor het eerst zelf een angkot genomen (kleine minibusjes die bijna volledig uit elkaar vallen maar die je eigenlijk overal naartoe kan nemen voor 5000 rupiah = 35 eurocent). Nadat ik supertrots op mezelf was dat ik het voor mekaar gekregen had om de chauffeur me naar de juiste plaats te laten brengen werd ik in dat hoofdkantoor weer naar een andere plaats verwezen, omdat zij enkel briefjes van 100 USD aannamen. Uiteindelijk ben ik op de juiste plaats terechtgekomen, nadat ik op straat 400 keer nagetoeterd werd (hier moet ik toch nog aan wennen). Iedereen staart je ook aan, bij kleine kinderen is het een schattig fenomeen, maar wanneer een 50-jarige man het doet wil je toch zo snel mogelijk wegrennen. Doch zijn de mensen hier allemaal heel vriendelijk. In dit laatste 'money change' kantoor kreeg ik mijn geld dus eindelijk gewisseld. Nadat ik nog even op de foto moest (as usual) met de medewerkster ben ik terug naar huis gekeerd. 's Avonds heeft Veerle gekookt (Nederlandse mede-studente). Zij heeft een extreem hoge tolerantie voor pittig eten, ze had die namiddag zelfs zelfgemaakte sambal gemaakt (waar ik wijselijk niet van geproefd heb, want ze vond de 'pittigheidsgraad' toch tegen haar grens aan komen). Ze had heel lief rekening gehouden met mijn lage tolerantie voor pikant voedsel, zodat het toch een lekkere maaltijd was (alhoewel mijn neus toch begon te snotteren van die ene mini peper! :D).
Vanmorgen was mijn derde dag in het ziekenhuis, en de dokter die mij gisteren zou begeleiden maar dus niet aanwezig was is vandaag gelukkig wel komen opdagen. Vriendelijke man, maar patiëntgerichte zorg is hier toch een onbekend begrip. Visite lopen bij patiënten gebeurt vaak zonder maar 1 woord te wisselen met de patiënt zelf. Zelfs een goedemorgen kan er niet van af. De dokter richt zijn vragen uitsluitend naar de verpleging ipv naar de patiënt zelf, terwijl zijn stethoscoop 3 keer razendsnel over de kleding van de patiënt heengaat, aan een tempo dat je onmogelijk iets hebt kunnen horen. En zo ging dit bij iedere patiënt. Nadat we alle patiënten hadden gezien zij hij dat ik al kon gaan en even snel verdween hij weer. Ik vond het toch nog te vroeg om te gaan en heb mij bij Benny gevoegd, de indonesische co-assistent op de afdeling. Hij heeft met mij een beetje de patiënten overlopen en de labuitslagen besproken. Veel patiënten hadden Dengue haemorrhagic fever, en dr. Carta had mij eerder deze ochtend al verteld dat de incidentie hiervan de laatste tijd erg aan het stijgen was, zelfs boven het gewoonlijke maximum. Ik heb ook tegen Benny gezegd hoe vreemd ik het gedrag van dr. Carta vond met de patiënten, en dat zijn onderzoeksmethoden verre van functioneel waren. Benny moest hard lachen en antwoordde dat ze dat enkel doen om de patiënt het gevoel te geven dat ze onderzocht zijn, maar dat het dus niet de bedoeling was om effectief iets te horen. Het echte onderzoek wordt door hem 's ochtends gedaan wanneer hij visite loopt bij de patiënten en dit noteert hij dan in de status. Dit was nog een ander vreemd aspect, de specialist leest deze notities ook amper na, hij zet er gewoon zijn handtekening onder. Dus als de co-assistent het fout heeft, wordt die fout ook helemaal niet opgemerkt. De behandeling die de specialist inzet wordt ook volledig gebaseerd op de labwaarden, aangezien hij klinisch weinig aandacht heeft voor de patiënt. Bottom line, hier zou ik liever niet patiënt zijn. Een van de redenen zal ook wel zijn dat er een groot tekort is aan specialisten, maar dit zou niet alles mogen goedpraten.
Vanmiddag zijn Veerle en ik voor een pedicure gegaan, mijn eerste keer en het kietelde enorm! Resultaat zijn wel superzachte voetjes. Nu zitten we in het koffie café in een van de malls omdat het internet hier beter is, en ondertussen heeft Stan zich ook bij ons gevoegd, wel gezellig.
Tot zover mijn laatste avonturen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
